Yönetmen: Sharon Maguire | Oyuncular: Renée Zellweger, Colin Firth, Patrick Dempsey, Sally Phillips, James Callis, Shirley Henderson, Sarah Solemani, Neal Pearson, Emma Thompson, Jim Broadbent, Gemma Jones, Celia Imrie, Jessica Hynes, Ed Sheeran, Erron Gordon | Senaryo: Helen Fielding (uyarlama & kitap), Dan Mazer, Emma Thompson (uyarlama) | 123 dakika | Komedi, Romantik

| C+ |

21. yüzyıl İngiltere’sini ve özellikle Londra ahalisini anlamak istiyor, burada ikamet eden insanların akıllarını dağıtmak adına ne talep ettiğini bilmek için yanıp tutuşuyorsanız Bridget Jones beklediğiniz şovun altın bileti. Makarna diyetiyle kilo alan Renee Zellweger’ın pek meşhur olduğu 2001’de başlayan macera çok tutunca hemen ardından talihsiz bir devam filmi çekilmiş ve her ne kadar gişede tutunabilse de film eleştirel anlamda yere çakılmıştı. Şimdi başladığımız noktanın tam 15 sene ötesinde, umutsuz bekarlığına Sezen’e özenen şişmiş dudaklarıyla mum üflediği, Zellweger’ın Face/Off tepkisi alan “estetik operasyon” meselesinin üzerine gelmiş yepyeni bir Bridget Jones filmi var. Müzik festivalinde tanıştığı kusursuz yabancı ve gitgelli ilişkisiyle İngiliz romantik komedilerinin Mr Big’ine dönüşmüş Mark Darcy’nin rekabetinde bir başka British rose masalı. Filmin sürprizleri izleyene saklı kalsın, biz pratikte ne işe yaramış ne yaramamış onu konuşalım. Öncelikle Bridget Jones’un İngiliz televizyonlarındaki tüm değerli komedi aktrislerini tek bir çatı altında buluşturmasına dikkat çekeceğim, çünkü kimse bu durumu pek umursamamış gibi duruyor. Yaşına, rengine, fiziksel özelliklerine bakmadan tam bir İngiliz kadını profili çiziyor Bridget Jones’s Baby bu çeşitliliğiyle. Hugh Grant’in dev buluşmaya geri dönmeyişi de iyi idar edilmiş. Çünkü boşluğunu Patrick Dempsey ile doldurmak yerine yepyeni bir karakter ve hikaye üretmek en mantıklı çözüm olacaktı. Yalnız son yarım saate kadar hedefi tam tutturamayan buz gibi esprileri var. Festival kısmı makaslanmak isterken, hastanede filmin eli güçleniyor. Dempsey, Firth ve Zellweger’ın aynı karede gözüktüğü sahnelerde işleyen fiziksel komedi tam da aradığımız tatta. Özetle seriye tadında ama havai fişekler patlatacak kadar malzemesi olmayan sade bir kır düğünüyle dönülmüş denilebilir. Bazen ağlatan, bazen güldüren, bazen de eski esprileriyle insanı büzülerek koltuğuna sindiren bir devam filmi. Hatırımda ufak Londra manzaraları, Borough’un dar sokakları ve Years & Years müzikleri kalacak.