Yönetmen: Dan Kwan & Daniel Scheinert | Oyuncular: Paul Dano, Daniel Radcliffe, Mary Elizabeth Winstead, Timothy Eulich, Marika Casteel, Richard Gross, Antonia Ribero, Aaron Marshall, Andy Hull, Shane Carruth | Senaryo: Dan Kwan & Daniel Scheinert | 97 dakika | Komedi, Drama, Macera

| B |

Swiss Army Man hangi festivale giderse gitsin, hangi kalabalık vizyon haftasında diğer yapımların arasına kaynamaya çalışırsa çalışsın, her şekilde altına girdiği başlığın en çok konuşulan filmi olacak. Yönetmen/senarist(ler) Dan Kwan ve Daniel Scheinert, üstüne kafa patlatılmış absürt ama parlak fikirlerden oluşan uzun bir skeci andıran filmlerini “What the fuck?” gibi basit ama ikonik bir cümleyle kapatmış, ki bu cümle izleyen tüm fânilerin Swiss Army Man hakkındaki fikirlerini özetlemeye yetiyor. Mahsur kaldığı adada hayatını sonlandırmaya karar verip uygulamaya geçtiği gün ergonomik bir cesedin kıyıya vurmasıyla hayatı değişen ana karakterimizin etrafında dönüyor tüm öykü. Bir tarafta sosyal fobisi olan ve bu cesedi içinde kalmış tüm saklı duyguların, özetle kimliğinin bir parçası olarak kullanan platonik bir adam var. Diğer tarafta da penisiyle pusula işlevi gören, osuruğu sayesinde jet ski gibi kullanılabilen, karşı cinse karşı ilkel bir açlıkla kavrulan enteresan bir ölü yer almakta. Yalnız tüm orijinal fikirlerinden sıyrılıp, Paul Dano ile Daniel Radcliffe’in aslında aynı karakterler olduğuna karar verdikten sonra filmi bir adım ileriye taşımaktan sakınan her şey göze batıyor. Yarattıkları eğlenceli cesetle tüm deli işi fikirlerinin acısını çıkaran senaristler gelişme kısmını zikzaklarla doldurmuş. Daha evvel bir örneğini görmediğimiz orijinal fikirler çok kullanılmaktan sıradanlaşıp tekerrüre düşüyor. Ve sorun yaşadığım bir nokta da olup biten tüm doğaüstü olaylar sonrası o ıssız adanın Hank’in düş bahçesi olduğunu anlamamıza rağmen filmin realiteye dönememesi ve Radcliffe’in motorunu çalıştırıp denize açılması. Kabul, primitif hazlarımız ve Freudsal arzularımız yaşamla ölüm arasına sıkıştırılıp konserve formüle dönüştürülmüş. Ama bu formülün 30 dakikalık kısa bir filmi değil de  uzun metrajı hak ettiğine inanmakta güçlük yaşıyorum. Unutmadan, Radcliffe’in buz maskesiyle uyuşturulmuş performanslarından sonra mimik ekonomisi yaptığı ölü karakterizasyonunu ironik bir şekilde başarılı buldum.