Yönetmen: Trey Edward Shults | Oyuncular: Krisha Fairchild, Robyn Fairchild, Chris Doubek, Billie Fairchild, Bill Wise, Trey Edward Shults, Olivia Grace Applegate | Senaryo: Trey Edward Shults | 83 dakika | Drama

| B+ |

Sinemasını İz TV’deki küçük bütçeli belgesellerden hallice bir keşmekeşe çeviren Terrence Malick’in dört yıl boyunca asistanlığını yapmış Trey Edward Shults. Krisha yönetmenliğe soyunduğu ilk filmi değil, ama üçüncü kısa filminin gere gere büyütülmüş, hısım akrabayı toplarayak çekilmiş bir versiyonu. Yıllardır ailesini görmeyen ve uzun bir süre sonra katıldığı Şükran Günü’nde içindeki şeytanların tetiklendiği bir kadını konu alıyor. Kafasındaki seslerle öyle ya da böyle boğuşanların dünyasını hayal aleminden alıp gerçeğe taşıyor, duygusal anlamda hem güçlü hem de bir o kadar hassas olduğumuz o tanıdık ev ortamında tüm irinini akıtıyor. Acı tatlı anılarla dolu bu bayramlık toplaşmaların bir yerinden yakalamamak, kişisel deneyimlerle Krisha’nın sebep olduğu sarsıntılı maaile portresini tanıdık bulmamak imkansız. Alkolün, hapların ve hatta bayram geleneği sofraların o melankolik çekinikliği derinde bir yerlerden çekip çıkardığını izliyorsunuz ve tüm yolculuk boyunca da Krisha Fairchild’ın delişmen performansı eşlik ediyor size. Belki isimler farklı, masaya konan tabaklarda bambaşka öğünler var; ama bir yandan da evrensel bir duygusal boşalmanın, ahlaki ishalin en ham hali Krisha. Neden olmadığını bilmediğimiz parmağının yarısı gibi sorunlarıyla cebelleşirken uzak kaldığı kandaşları da Krisha’yı koparıp atmış hayatından. Ömür devam etmiş, rutinler değişse de yeni bir form alıp eskilerinin yerine konmuş. Yalnızlığın, kalp kırıklığının muazzam bir tasviri, bir yönetmen harikası adeta. Orta Amerika’yı da boğaya, silaha, kurak toprağa sarılmadan anlatan belki de en iyi film. Çok cilaya ihtiyaç duymadan, bir Nina Simone şarkısıyla her kötü kişisel deneyimin kefaretle bitmediğini hatırlatıyor. Film bitince yutkunabilene aşk olsun.