Eleştiri
Rogue One: A Star Wars Story
| B+ |
1977’den beri çok uzak, çok çok uzak bir galaksiden formül senaryo nasıl kullanılır eğitimi veren George Lucas mirasını yeni nesillere taşıyor. 2015’e The Force Awakens isimli serinin en iyisi olmaya aday, nostaljisi boyundan büyük bir macerayla veda ettik. 2016’yı da bugüne kadar çekilmiş yedi filmin öncesine giden Rogue One ile tamamlıyoruz. Büyük stüdyo filmlerinde yönetmen koltuğunda kim oturuyor diye bakmak akla mantığa pek sığmasa da göstermeden baskın yapmayı âdet edinmiş Gareth Edwards’ın imzası var bu başkaldıranı bol kahramanlık hikayesinin altında. Ölüm Yıldızı planlarını çalma görevi için bir araya gelmiş ekibin fedakarlıklarını ve tabii bir Star Wars klasiği olarak ebeveyn – çocuk merkezli hikayeden güç alıp o ara dönemi resmetmeye gayret ediyor Rogue One. Tam da diktatörlerin dünyayı oyun parkına çevirdiği bir dönemde üçüncü dünya ülkelerindeki hareketlenmeyi böyle servis edecek bir filme ihtiyacımız varken hem de. Jedah, üzerinde bulunduğumuz topraklardan tutun Asya, Afrika, hatta Latin Amerika coğrafyalarında bile benzeri bulunabilecek türden bir şehir. Felicity Jones’un başını çektiği ekip de varlığına susadığımız özgürlük savaşçılarının renkli bir varyasyonu âdeta. Görev ile sonuç arasındaki koşuyu hızlıca tamamlamak Lucas film evreninin anayasası ama Rogue One’ın sihri ilk kez sadece yetişkinlere özel yapılmış gibi hissettirmesinden. Bugüne kadar politik olmaktan kaçınmış bir avuç galaksi vatandaşı, ya da politik olmadığını iddia etmiş, perdenin dışında neler olup bittiğine dair farkındalıklarını en keskin formuyla dile getiriyor. Oyuncuların ayaklanmaya kalkışabileceği CGI keşfi, tüm Star Wars filmlerine bedel setleri ve Michael Giacchino’nun parlattığı efsane müzikleri de cabası. Belli ki bu yeni maceranın kapılarını aralarken çok risk alınmak istenmemiş, ama Star Wars’la büyümüş ya da geç de olsa mirasına yetişmişlerin bekleyip de bulamadığı dört başı mamur mesaj tam da ortasında. Tabii almasını bilene.