Yaratıcılar: Sam Vincent, Jonathan Brackley | Oyuncular: Katherine Parkinson, Emily Berrington, Gemma Chan, Ruth Bradley, Colin Morgan, Lucy Carless, Pixie Davies, Tom Goodman-Hill, Neil Maskell, Theo Stevenson, Carrie-Anne Moss, Sam Palladio, Marshall Allman, Ivanno Jeremiah, Will Tudor, Sonya Cassidy | 45 dakika | Channel 4

| B |

Tutmuş yöntemleri sonuna kadar ahmakça tüketmekte Amerikalılar kadar şuursuz davranmayan Ada ahalisi, mevzubahis televizyon ise epey kapitalist eylemlerden bulunabiliyor. BBC’nin en büyük rakibi Channel 4’da ilk sezonu beklenmedik bir etki yaratan Humans’ın zorlama devamı da aynı mantalitenin ürünü. Hizmet sektörü için insan tipindeki robotların üretildiği yakın gelecekte, üreticileri/babaları tarafından bir kısmının koduyla oynanması ve bilinç sahibi yapılmasını izledik önce. İş isyana, sosyal sorunlara dönüştü. Bu yeni seride ise aynı zihnin ürünleri dört bir yana dağılmış, herkes mücadelesini farklı bir kalemde veriyor. Ve tabii yardımlar da tanıyıp sevdiğimiz, dağılmanın eşiğinden yeni dönen ve başka bir krizi kaldıramayacak kadar naif Hawkins ailesinin imzasını taşıyor. Humans’ın yapamadıklarını bir yana koyup robotların varlığıyla değişen insan psikolojisine değinmesi, ahlaki değerlerin çocuk sahibi olmak ve satın alınmış ebeveynlik üzerinden yeni bir sınava sokulmasını düşününce takdir ediyorum esasında. Fakat Mia başta olmak üzere Niska ve Leo ismindeki karakterlerin dertleri fazla macera sosuna batırılmış ve gerçekçiliğini ilk rehin alma, çatışma mizanseninde kaybediyor. Dolayısıyla cebrî gerilim merakının Humans’a epey zarar verdiğini düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum. Uzun bir aradan sonra Carrie-Anne Moss’la hasret gidermek dışında durgun bir seyirlik, televizyon arkada ses olsun diye açıldığında uygun görülmüş program olmamalıydı Humans sadece bunu biliyorum.
MVP: Katherine Parkinson