Belgesel

92. Akademi Ödülleri’nin ardından…

10 Şubat 2020

tarihinde yayınlandı.

Vallahi bitti, billahi bitti. Tarihin en kısa sezonu, benim askerlikte geçirdiğim üç hafta ve ardından hastalık yüzünden kendime gelemememle en az bir ay daha kısalttığım 2019 sinema yılı sona erdi. Hem de harika bir finalle. 2011’den bu yana tahminlerimde 20/24 gibi yüksek bir rakama ulaştığım ilk sene de ayrıca. Aday tahminleri sırasında aldığım Uncut Gems riskleri bir taraflarımda fena patlamıştı hatırlarsanız. Eylül sonu gibi En İyi Film sıralamamın ilk sırasına kondurduğum Parasite’tan, BAFTA ve PGA’den çıkan 1917 sonuçlarına aldanarak son dakikada vazgeçmediğim için çok ama çok mutluyum. Şu ödülü hislerimi karıştırarak yanlış bilmekten çok yorulmuştum çünkü. Neyse, şanlı tarihimiz yürüsün diyelim, önümüze bakalım.

Parasite’ın Hollywood tarafından En İyi Film seçilmesi çok ama çok mühim bir durumdu biliyorsunuz ki. Şu an karşımızda tamamı İngilizce’den farklı bir dilde ilk yapım var. Bunu Roma başarmayı denemiş; ama olmamıştı. Parasite ana akım sinemaya olan yakınlığını da kullanarak çok büyük engelleri aştı ve preferential denilen sıralamalı oylamalı sisteminde de kayıplara karışmayarak tacını kaptı. Bundan sonrasında adı Oscar’la anılan dağıtımcıların elinde yabancı sinemacıların filmlerini çok daha fazla göreceğimize eminim. Üye profili giderek değişen, piyasadaki bütün kurumlardan daha enternasyonel bir hâl alan Akademi’nin ne yapacağı bilinmez. Ancak oyunun epey değişeceği ve Berlin’den, Cannes’dan, Venedik’ten sadece Amerikan değil, genel izleyiciye ulaşabilecek her türlü yüksek kalibre işin ödül sezonuna sızmaya çalışmasını izleyeceğiz artık. Belki 2020’de, belki 2021’de, belli olmaz.

Bu mucizevi zaferi daha uzunca bir süre kutlamaya devam ederiz tabii de total bir sonuçlara da bakmak şart. Açıkçası belgesel ve animasyon dallarında aldığım riskleri bir kenara koyarsam yönetmen ve ses kurgusu haricinde ful çıkarması çok kolay bir törendi 92. Akademi Ödülleri. Bong Joon-ho’nun kazanacağını en iyiye değil, en çok yönetmenlik yapana ödül vermeyi tercih ettiklerinden hiçbirimiz öngöremedik. Fakat iyi ki de öngörememiş. Gecenin hem Bong’a, hem de seyirciye en tatlı ve yegâne sürprizi oldu bu. Tamamı sıkıcı, politik olmaktan kaçınan konuşmaların arasında ilaç gibi geldi alkolün etkisiyle hafiften yanakları kızarmış ustayı üçüncü kez sahnede görmek. Kalanını hiç konuşmuyorum. Birbirinden yorucu bir takım teşekkürler, bir şeyler…

Brad Pitt’in bir oyunculuk Oscar’ına kavuşması, Laura Dern’ün heyecanı, Renée Zellweger’ın Judy Garland’a saygı duruşu ve Joaquin Phoenix’in gerçekten Oscar aldığı film bu muşamba mı olmalıydı dedirten zaferini de bir kenara atıp son olarak törene değinmek istiyorum. Çok müzik, çok da dağınık annecim. Bu genç yıldızlara ödül takdimcisini takdim ettirme fikri kimindiyse derhal vazgeçsin. Geçen sene tören bir ev sahibine ne kadar ihtiyaç duymadıysa, bu sene de birbirinden tahmin edilebilir sonuçlarla çok karaktersiz bir yayın çıktı ortaya ve bir o kadar gözlerimiz aradı gecenin yükünü sırtına alacak birini. Bunda özgün şarkı adaylarının normal şartlar altında kimsenin kendi rızasıyla dinleyeceği parçalar olmamasının, Janelle Monae’in çığırışlarının ve keşke 2000’li yılların dörde üç tüplü ekranlarında kalsaydı dediğimiz Eminem’in de payı büyük.

Nihayetinde bitti mi? Bitti. Benim artık yavaştan bir sonraki senenin yazısına geçme zamanım geldi mi? Geldi. Ve hatta siteyi taşımak ve adını değiştirmek için birkaç adım atmam lazım mı? Lazım. Gerisi boş o zaman. Nasıl ki 91. Akademi Ödülleri’ni Olivia Colman ile hatırlıyorsak, 92’yi de Parasite ile anar kalanını unuturuz. Hadi seneye görüşmek üzere!

[one_fourth]