Song One

Yönetmen: Kate Barker-Froyland | Oyuncular: Anne Hathaway, Johnny Flynn, Mary Steenburgen, Al Thompson, Crystal Lonneberg, Stefano Villabona, Ben Rosenfield, Steve Antonucci, Katrina Elizabeth Perkins, Monna Sabouri, Walter DeFrost, J. Michael Kent, Jessamine Kelly | Senaryo: Kate Barker-Froyland | 86 dakika | Drama

Bir zamanlar Anne Hathaway’i ne kadar çok seviyorduk hatırlıyor musunuz? The Princess Diaries ile yediden yetmişe herkesin sevgilisi olmuştu. ABD’de büyük başarı elde eden yapım okyanusun bu tarafında da güzel gişe rakamları elde etmiş ve genç yıldızı zirveye taşımayı başarmıştı. Bu arada eminim zamanında cnbc-e’deki Get Real isimli diziyi izleyip Hathaway ile ilk olarak orada tanışanlar da vardır aranızda. Ben de Get Real sayesinde William Shakespeare’ın eşinin adını taşıyan genç aktrise takılmış, The Princess Diaries ile hafızamı güncellemiştim. Sonrasında gelen Ella Enchanted, Havoc ve hatta The Princess Diaries’in devam filminin üzerimde pek bir etki bıraktığını söyleyemeyeceğim. Lakin Brokeback Mountain ile bir anda janr değiştirip kariyerinde ciddi adımlar atmak istemesinin altını çizmesi de hoşuma gitmedi değil. Derken The Princess Diaries gibi gişede harikalar yaratan The Devil Wears Prada sayesinde hayran kitlesini daha da genişletti. En önemlisi idolü Meryl Streep ile çalışma fırsatı yakaladı. Becoming Jane ile yeni kapılar açarken Rachel Getting Married sayesinde de ilk Oscar adaylığını aldı. Sonra yine Les Misérables’a kadar uzanan uzun ve vasat filmlerle dolu bir dönem var Hathaway’in kariyerinde. Tabii altın heykelcikle buluştuğu Les Misérables sayesinde bu duraksama da sona erdi. Ama iyi mi oldu pek emin değilim. Hathaway’in de defalarca dile getirdiği gibi Oscar’la olan ilişkisi imajını epey zedeledi. Önce sunuculuk işinde James Franco sağolsun tarihin en kötü ev sahiplerinden bine dönüştü. Ardından da Les Misérables’ın kampanya döneminde o sahtekar Hathaway ile tanışma şerefine eriştik. Hala da etkilerini atlatabilmiş değiliz. Rolü için kestiği saçları uzamaz ise bu gerçeği hala suratımıza vurmaya çalıştığını düşünerek ipini kesecekmişim gibi hissediyorum ben eski bir fanı olarak. Şimdi sizlere post-Oscar dönemine dahil olan Song One isimli yeni filmini yorumlayacağım. Olabildiğince terbiyemi takınarak…

Johnny Flynn

Song One, Amerikan bağımsız sinemasının daha önce denediği bir formülü eline alıp sanki yeni bir şey anlatacakmış gibi pozlara girip, finalinde önünüze kocaman bir “hiç”  koyan o filmlerden bir diğeri. Erkek kardeşinin geçirdiği bir kaza (intihar? overdose?) sonrası komaya girmesiyle Franny şehre geri döner ve erkek kardeşinin eşyalarını karıştırırken bulduğu küçük bir not defterinde yazılanları takip ederek kendince bir hesaplaşmanın içine girer. O kadar bayat, o kadar sıkıcı bir konusu var ki Song One’ın bunun yerine Bride Wars’u izleyerek en azından eziyetime birkaç kahkaha mı eklesem diye düşünmedim değil. Beyazperdede gördüğümüz her şeyi arka arkaya sıraladığı yetmiyormuş gibi iki başrol oyuncusunun tutmayan kimyasından, kimsenin inanmak istemediği bir aşk hikayesi çıkarmaya çalışıyor ki zaten bu noktada seyircisinin sinir krizleri geçirip ağlamasına sebep oluyor Song One.

Yönetmen/senarist Kate Barker-Froyland hanımefendi daha evvel iki üç kısa film çekerek yönetmenliğe start vermiş. Fakat Sundance’de seyirci karşısına çıkma fırsatı yakalayan Song One ilk uzun metrajlısı. Genelde “ilk film”lerde yıllar yılı düşünülmüş bir senaryonun uygulamasını izlemeye alışık olduğumuz için Barker-Froyland’ın beyazperdeye böyle bir başlangıç yapması beni hayrete düşürdü. Hollywood’da kadın yönetmenlere ve senaristlere daha çok yer verilmesi gerektiğine ben de katılsam da Barker-Froyland gibiler zaten erkek egemen olan bu büyük endüstride naif hikaye yapmak uğruna senaryo yazmayı unutan bir kalabalığın da var olduğunu hatırlatıyor tekrardan bizlere. Song One’da ne yazık ki daha önce görmediğimiz bir şeye rastlamıyoruz. Ne hikaye anlatımında ne de karakterlerini inşa ederken Kate Barker-Froylanda özgün bir yorum getirmeyi akıl edememiş.

Anne Hathaway ve Johnny Flynn

Anne Hathaway’in en kötü performansını Interstellar’da izlediğini düşünenler sıkı tutunsun, çünkü Song One’da daha berbatı var. Duygulandığı anlarda gözlerini kısıp etrafa boş bakışlar atan Hathaway, “I Dreamed a Dream”i söyleyip hepimizi gözyaşlarını boğan kadın bu mu diye düşündürtüyor. Rol arkadaşı Johnny Flynn’i belki müzik kariyerinden tanıyanlarınız vardır. Dönem dönem irili ufaklı rollerle beyazperdeyi de ucundan ziyaret eden genç müzisyen ne yazık ki Hathaway’in kupkuru oyunculuğunu daha yüksek seviyede bir işçilikle karşılık veremiyor. Hatta Clouds of Sils Maria’daki 10 dakikayı geçmeyen performansının bile burada tüm filme yayılan çalışmasından çok daha incelikli olduğunu söylemek mümkün. Bir de şu aralar The Last Man on Earth ile ekranlarımızı meşgul eden Oscar ödüllü aktris Mary Steenburgen’ı rastlıyoruz ufacık bir rolde. Neden bilmem, Steenburgen’ın Hollywood’un 50 yaş üstü kadınlara uygun gördüğü her türlü klişe rolü kabul etmesine rağmen sürekli karşımıza çıkıyor oluşundan mutluyum. Keşke onun yaşlarında olup da daha çok saygı gören pek çok aktris gibi izleyici Steenburgen’ın kariyerinin önceki yıllarında ne denli başarılı işler kotardığını hatırlasa.

Benim Song One ile ilgili ekleyebileceğim başka bir şey yok. Büyük bir vakit kaybı olduğunu tekrar hatırlatayım. Bağımsız Amerikan sinemasından çıkan her hikayenin de iyi olmadığının güzel bir kanıtı. Bizler Whiplash ve Beasts of the Southen Wild gibi Sundance harikalarıyla vakit geçirirken bu tür yapımlar da film çöplüğünü boyluyor işte. Kusura bakma Anne Hathaway, ama yine olmadı!

[review]