Yönetmen: John Carney | Oyuncular: Ferdia Walsh-Peelo, Lucy Boynton, Jack Reynor, Aidan Gillen, Maria Doyle Kennedy, Kelly Thornton, Ben Carolan, Mark McKenna, Percy Chamburuka, Conor Hamilton, Karl Rice, Ian Kenny, Don Wycherley, Lydia McGuinness | Senaryo: John Carney | 105 dakika | Komedi, Drama

| A- |

80’li yıllar, Dublin, müzik ve John Carney formülü ne kadar kötü olabilir, öyle değil mi? Once ile ünlendikten sonra evrene Begin Again’i bahşeden başarılı senarist / yönetmen, söz konusu müziği filmlerine asimile etmek olunca kimsenin eline su dökemeyeceğini kanıtlayacak bir film daha çıkarmış. Sing Street, evinde ebeveynlerinin çatışmalarından kendi kafasındaki sesleri duyamayan bir çocuğun transfer edildiği Katolik okulunda yeşerip edindiği arkadaşlarla bir kız uğruna kurduğu müzik grubunu anlatıyor. Dönemin müzik sahnesine imzasını atmış Motörhead, Duran Duran, The Cure, Hall & Oates gibi efsanelerden aldığı esinlenmeler esas oğlanımızın ruh haline, yazdığı sözlere, bestelediği müziği ve hatta giyim tarzına kadar etki ederken biz de zaman yolculuğundan ufak bir kapsül almış oluyoruz. Romantizmi cinsel organlarla sınırlandırmaktansa daha muhafazakar ama daha etkili yorumlar getirmeyi tercih eden Carney bu sefer de yaş sınırı olan bir çiftin peşinde. Hani “kendini iyi hisset filmi” dedikleri bir şey var ya, işte o Sing Street aslında. Lâkin büyük numara da sona saklanmış. Zorbalara ve kaderinin zorluklarına göğüs geren oğlumuz birbirinden enfes şarkılara çektikleri video kliplerden sonra zor da olsa özgürlüklere yelken açıyor. Her karakteri yanakları sıkılacak kadar içten ve şefkat talebinde. Bana biraz da geçtiği coğrafya yüzünden iki sene önceki neşe atomu Pride’ı hatırlattı. Şimdi Raphina uğruna kanımıza giren Conor için Sing Street müziklerini tüketmek gibi bir misyonumuz var. Hadi bakalım, görev beni bekler.