Yönetmen: Chris Renaud & Yarrow Cheney | Seslendirenler: Louis C.K., Eric Stonestreet, Kevin Hart, Steve Coogan, Ellie Kemper, Bobby Moynihan, Lake Bell, Dana Carvey, Hannibal Buress, Jenny Slate, Albert Brooks, Tara Strong, Chris Renaud, Michael Beattie, Sandra Echeverria, Jaime Camil, Kiely Renaud, Jess Harnell, John Kassir, Mona Marshall, Laraine Newman | Senaryo: Brian Lynch, Cinco Paul, Ken Daurio | 87 dakika | Animasyon, Komedi, Macera

| D |

Özellikle büyük stüdyoların ellerinden çıkan animasyonlarda belli çarklara göre hareket edildiğini, storyboard’un değil de kâr/zarar grafiğinin karar sürecini epey etkilediğini anlayabiliyorum. Ama artık tabir-i caizse level atlamış bir sektörden yetişkinler çocuğunu sinemaya götürdüğünde baygınlık geçirmesin diye hedef kitleye eklenmişken The Secret Life of Pets gibi düşük IQ’lu yapımlar çıkınca şemsiyeyle araba camı kırmalı, iç çamaşırı giymeyip yüksek araçtan inerken bacaklarımı paparazzilere açmalı, ünlü değilim yazılı kese kağıdını kafama geçirip gala gala gezmeli sinir krizleri geçiriyorum. Zootopia isimli kaotik labirentin meşaleyle koşturduğu bir yılda kötü seslendirme, kötü hikaye ve yüzlerce kez verilmiş öğütlerin parlatılmamış hâliyle The Secret Life of Pets’in hem cebini doldurmasına, hem de Oscar sohbetlerine dahil edilmesine şaşırmamalı. Esasında görünürde bir sorunu yok Pets’in. Göze ve kimilerinin gönlüne hitap edeceği kesin. Amma velakin nasıl ki Steven Spielberg yıl 2016 olmuş iken ardı arkası kesilmeyen 90’lar nostaljisiyle geçer not alamıyor, Clint Eastwood son 20 filmindeki sulu boyayla beje boyanmış kamera lensinden vazgeçmiyorsa çağ atlamış bir kültürün içine doğan The Secret Life of Pets’i de “En azından para harcayıp yapmışlar.” diye kutsamak yanlış olur. Gürültülü, yaratıcılıktan uzak, kabiliyet seviyesi düşük, kaka/çiş esprilerinden medet uman, manasız ve kasıtlı bir şekilde yorucu.

Not: The Secret Life of Pets’in Toy Story benzerliğine de selam değil hırsızlık denir, onu da ekleyeyim.