Yönetmen: Pablo Larraín | Oyuncular: Luis Gnecco, Gael García Bernal, Alfredo Castro, Mercedes Morán, Diego Muñoz, Pablo Derqui, Michael Silva, Jaime Vadell, Marcelo Alonso, Francisco Reyes, Alejandro Goic, Emilio Gutiérrez Caba, Antonia Zegers | Senaryo: Guillermo Calderón | 107 dakika | Drama, Biyografi

| A |

Emek’in yerinde ucube bir alışveriş merkezi yok iken tanıştım Pablo Larraín sinemasıyla. Tony Manero’yla toy yıllarımdaki tatsız sevişmemizden (ya da sevişemememiz) şu noktalara kadar gelmiş olmamız enteresan. Şili yakın tarihindeki önemli siyasi figürlerden biri Pablo Neruda ve yönetmen türün tüm kurallarına orta parmak çekerek bir anti biyografiyle taşıyor Neruda’nın hayatından bir kesiti beyazperdeye. Filmin orta yerindeki iki karakter gerçek olduğu kadar kurgusal, kurgusal olduğu kadar da kanlı canlı. Ve tüm bu şamata Neruda’nın hakim olduğu şiire değil edebiyatın olmayanı var etme yetisine bir aşk mektubu gibi. Larraín alelade bir romanı elimize almışız gibi hissettirmeye çalışıyor tüm film boyunca. Sayfayı çevirdiğiniz anda kendinizi bambaşka bir mizansenin içerisinde buluyorsunuz, ki bu da yaratıcının gücünü temsil eden tatlı bir afacanlık aslında. Yaptığı kurgu oyununun marifeti tamamen gerçek bir hikayeyi virgülüne kadar uyarlamaktansa nasıl da tuhaf oyunlarla ve elinde kalemi olanın kudretiyle süslenebileceğini hatırlatmak. Pablo Larraín kimi zaman kahkaha attıracak kadar komik olabilme başarısına erişen bu yapıbozumcu anlatısıyla adaşının firar ettiği zaman aralığından oyunbaz, dört başı mamur bir film çıkarıyor. Üstelik Neruda’nın ardında bıraktığı mirasa da gram saygısızlık etme teşebbüsüne girişmiyor. Bir de vizyonu boyundan büyük yönetmenin kamera arkasındaki hissedilir varlığı yetmezmiş gibi Luis Gnecco ile Gael García Bernal’in üzerine çalışılmış hissi veren noksansız performansları da eklenince yeşillendiriyor, ufukta bile güneşlendiriyor. Değil Larraín filmlerinde çokça gördüğümüz kadrosu, sondaki karlı semalar olsa bile karnımız doyardı ya neyse.