Yönetmen: Christopher Landon | Oyuncular: Jessica Rothe, Israel Broussard, Ruby Modine, Rachel Matthews, Charles Aitken, Rob Mello, Phi Vu, Caleb Spillyards, Jason Bayle, Laura Clifton, Cariella Smith, Tran Tran, Blaine Kern III, Dane Rhodes, Tenea Intriago, Missy Yager | Senaryo: Scott Lobdell | 96 dakika | Korku, Gerilim, Komedi
Korku filmlerine sırnaştım sırnaşalı izlediğim bir avuç öcülü patırtı arasında janrın cazibesini çözmeye çalışıyorum. Neyse ki arada önüme Happy Death Day gibi çok yenilikçi sayılmamakla birlikte elindeki malzemenin tadını çıkarabilen eğlenceli işler çıkıyor da türe olan yeni yetme ilgim ayakta kalıyor. Sessiz sedasız vizyona uğrayan bu düşük bütçeli yapımın formül kağıdında Groundhog Day, yakın tarihten Scream ve avam görünmekten çekinmeyen tonlarca film var. Aynı günü tekrar tekrar yaşayan ana karakter katilinin kim olduğunu çözmeye çalıştığı bir döngüye hapsoluyor. Arka fonda ise aklınıza gelebilecek en klişe Amerikan üniversitesi manzarası yerini almış. Karbonhidrat tüketmeyen kızlar birliği, averaj takımından okulun en popüler kızına aşık bir oğlan, elbette bu amansız kişiliği tamamlayacak aile menşeli sorunlar ve nicesi. Amma velakin basmakalıp fikirlerini emici gücü yüksek bir eğlence tufanının içine sığdırıyor Happy Death Day. Kendisini hiç ciddiye almadan toy esas kızına hatalarını düzeltme, kendi kaderini yazma fırsatı tanıyor. Zaten bu hayatı temiz kağıda çekme meselesi değil mi tekerrür bazlı anlatıları çekici kılan? Happy Death Day’in kalemi Paranormal Activity’den geçmiş yönetmeni de konfetileri nerede patlatacağının gayet farkında. Ryan Murphy’nin anlı şanlı korku komedi denemesi Scream Queens’le mukayese etmekten de kendimi alamadım ne yazık ki. Malum, ikisi de doksanlardan seçmiş ilham kaynaklarını. Bu mukayesenin sonunda da Happy Death Day’in konseptini doğru bir şekilde kullandığını düşünüyor olmama karşın Murphy’nin daha karizmatik karakterler yarattığını da inkar edemedim. Gerçi televizyonda daha uzun bir anlatıya yayılmış olmanın verdiği avantajla güldürü becerilerine eğilmeyi yeğliyordu Murphy. Burada ise daha derli toplu bir şamata var. Yalnız pek sevmediğim twist ekonomisinden yararlanıyor olmasına rağmen arka arkaya gelen çifte sürpriz montajlarının iyi düşünülmüş olduğunu da inkar edemiyorum. Çok eğlenesim varmış, Happy Death Day üstüne gelmiş diyelim, tam olsun. Gerçek hayattan kaçmak isterken popüler kültürün işçiliği temiz bir yansımasına vurulmuşum, çok mu? Fesat Mukayese: Happy Death Day > Donnie Darko
