Yaratıcılar: Ryan Murphy, Brad Falchuk, Ian Brennan | Oyuncular: Ben Platt, Zoey Deutch, Lucy Boynton, Bob Balaban, David Corenswet, Julia Schaepfer, Laura Dreyfuss, Theo Germaine, Rahne Jones, Benjamin Barrett, Jessica Lange, Gwyneth Paltrow, Dylan McDermott, January Jones, Judith Light, Sam Jaeger, Bette Middler, Jackie Hoffman | 60 dakika | Netflix
Televizyonun Madonna’sı Ryan Murphy, tıpkı çok benzettiğim pop ikonu gibi revaçta olan her şeyin kanını emdiği kariyerine tam gaz devam ediyor. Kuir olmasından sebep klanımızı yemlemesine tam anlamıyla karşı çıkamıyor olsam da son 10 yıldır televizyonda gökkuşağı renklerine yer vermiş neredeyse her projenin altında imzası bulunan Murphy’nin sürümden yiyenler kategorisine dahil olduğuna şüphe yok. Nip/Tuck’ın hayatlarımıza cnbc-e yoluyla gece yarısı getirdiği homoerotizmin ardından The New Normal, Glee, Scream Queens, Feud, American Horror Story ve en önemlisi Pose ile cinsel spektrumun bütün diyarlarında fink atan zât-ı muhteremlerinin son numarası da The Politician isminde bir Netflix projesi. Broadway sahnelerinin aranan yüzü Ben Platt’ı anlı şanlı bir rolle ekrana taşımış, yanına da Gwyneth Paltrow ve Jessica Lange gibi deneyimli isimleri kondurmuş komediden bozma bir modern zamanlar öyküsü bu. Trump döneminin hicivini daha bükümlü, en direkt olmayan yoldan ele alan renkli bir yol haritası var. Birey olmak üzere hayat denilen saçmalığın en keskin dönemecinde varoluş problemlerini okulunun başkanı olmaya gayret göstererek kamufle eden esas oğlanı, kampanyasını virgülüne kadar hesap eden akıllara zarar dostları, düşmanları, aşkları ve disfonksiyonel ailesi etrafında dönen bir takım absürtlükler zinciri diye de özetlenebilir. Ve iş sadece bugünün Amerikası’nda alıcı ayarlarınızla oynasanız da oynamasanız da değişiklik göstermeyen politik iklim ile sınırlandırılmamış. Artık öyle bir çağdayız ki değişim çok daha hızlı ve köklü olarak geldiği için Z jenerasyonu ile aradaki fiziksel mesafe az olmasına karşın, entelektüel uzaklık giderek büyüyor. Murphy ve 120 dakikada bitip tükenecek fikirlerinden 5-10 sezonluk diziler sağmaya çalışan senarist ekibi biraz da anlamakta güçlük çektiğimiz bir habitata yerleştiriyor bu yüzden kamerasını. Dünyaya ve çevresinde olup bitene daha açık, daha duyarlı, öğrenmek ve kendini eğitmek için hevesli bu yeni nesilin nabzını en alışılmışın dışında düzenek ile tutuyor. Ama ne kadar başarılı ve “yaşlılar için ergenliğin el kitabı” olmaktan ne kadar uzak bilmiyorum. Çünkü The Politician’ın anlattığı kalabalığa hitap ettiğine dair derin şüphelerim var. Öyle ki ilk bölümde bu ufaklıklıkların bütün hislerini birbirlerine dökerek saydamlığın abartılmasından sebep, benzersiz bir yalnızlık hissiyle boğuşmak zorunda kaldıklarını ima eden anne çıkarımı bile mevcut. Ancak her Ryan Murphy dizisinde olduğu gibi yer verdiği kuir referansları, Bette Midler ve Judith Light gibi efsanelerle yaptığı sürprizleri, bir de üstüne asla aksamayan ritmiyle ait olduğu kitaplığın içerisinde asla sırıtmıyor. Sadece Ayşe Kulin gibi durmadan aynı şeyi üretmeye bir dur demesi lazım bence Murphy’nin. Neredeyse anlattığı her hikâye dönüyor dolaşıyor aynı katarsislerle patlayıp nihayete eriyor. Görsel intizamının parmak ısırtan hâline de eyvallah; ancak FX’ten sonra topluca Netflix’e taşınmayı planlayan beyefendinin düş fabrikasında konuşmaya değecek bir şey kaldığı şüpheli. American Horror Story’nin düştüğü hâlleri de unutmamalı. MVP: David Corenswet (River Barkley)
