Yönetmen & Senaryo: Eliza Hittman | Oyuncular: Sidney Flanigan, Talia Ryder, Théodore Pellerin, Ryan Eggold, Sharon Van Etten | 101 dakika | Drama
Dünyanın benim fikirlerimi duymaya ne kadar ihtiyacı var diye kara kara düşündüğüm günlerde sosyal medyadan gelen desteğin yardımıyla oturdum yine klavyenin başına. Korona dünyası sağolsun Never Rarely Sometimes Always de başarılı geçen Sundance ve Berlin çıkarmalarının ardından erkenden önümüze düştü. Bundan evvel yine sevmelere doyamadığım bir başka uzun metrajlı yapım, Beach Rats için kamera arkasına geçen Eliza Hittman’ın hem yazıp hem yönettiği bu mucize bağımsız, bu sefer bir erkek değil bir kadın karakterin etrafında dönüyor. Pennsylvania’nın küçük bir şehrinde yaşayan Autumn, genç yaşta gelen istenmeyen bir hamileliği sonlandırmak üzere kuzeni Skylar ile New York yollarına düşüyor. Tabii ki işin içerisine kürtaj hakkı girdiğinden Hittman sahnesini loş ışıkların baş kentine taşırken apolitik davranmayarak tarafını belli etmiş. Ancak Never Rarely Sometimes Always’in tam anlamıyla bir “seçim” filmi olduğu da şaibeli. Böyle kategorize edemeyişimizin sebebi portresinde ne olanlara sebep erkek karakteri göstermeye kalkışması, ne de büyük cümleleri karakterlere teslim ederek daha net bir mesaj kaygısına yer vermesi. Hittman başı sonu belli bir yolculuk üzerinden gaddar dünyaya olağan bir eylem sığdırmış gibi biraz. Evet, New York’a ne amaçla geldiğimizi ve esas kızımızın ne istediğini gayet iyi biliyoruz. Ama jinekolog koltuğuna her oturduğunda çoğu zaman tepkisizliğiyle sadece olsun, bitsin ve evime döneyim diye haykırıyor Autumn ağzını açmadan. Burada yolumuzun kesiştiği genç erkek karakteriyle de değişen dünyanın o kadar değişmediğine, içinin hep bir kalacağına da değiniyor sanki. Belki koca bir cinsiyeti alaşağı ediyor ama kimin umurunda? Kendi kararını kendi veren kadınların asırlardır şeytan eylendiği bir dünyada çaresiz gördüğü kadınlardan nemalanmaya çalışan bir bacaksıza yüklendi diye mızırdanacak hâlimiz yok. Bir olaydan ziyade bir hissin filmi kısacası Never Rarely Sometimes Always. Sırf ayrıntıları herkesin başına gelen bir olay olmadığı için sıra dışı bir yolculuğa şahit oluyormuşuz gibi davranmak yerine her şeyi akışına bırakıyor. Hittman’ın benzer bir notaya Beach Rats’te de bastığını gördüğüm için beni şaşırtan bir manzara yok ortada. Ancak bu sefer daha da geriye çekmiş sanki kendini. Neredeyse bir belgesel izliyormuşuz intibası yaratıyor. Haricinde başrolleri teslim ettiği iki genç oyuncunun adını anmadan da olmaz. Filmin eleştirel başarıyı yakalamasında Sidney Flanigan ve Talia Ryder ikilisinin tesiri büyük. Kafadar komedilerinin bilindik matematiğinden kafadar draması çıkarıyor bu iki kuzen çok dillendirilmeyen mahremlerini işgal edilemez toprak belleyerek. Nihayetinde ekonomik oyunları, seyircisinin aklını çok da elzem görmediği detaylarla dağıtmamaya özen gösteren filmle birleşince Never Rarely Sometimes Always üzerinden koparılan yaygara daha bir anlamlanıyor. Yapılan mukayeselerle ilgili de her kürtaj içerikli yapımı birbirine benzetme ihtiyacı gütmeyi biraz anlamsız bulduğumu söylemem gerek. Çünkü NRSA zaten o aradığınız aktivist film olmaya soyunmuyor.
