Eleştiri
CODA
Temsiliyetin kadınlar ve siyahlardan öteye geçtiği, başka ırklara mensup kalabalıklara, engellilerin hiç anlatılmayan öykülerine giren ana akım anlatı metotlarına sahip sinemaya da katkıda bulunuyor tabii bunları yaparken. Neredeyse pek çok konuda eksik ve sorumlu tutumunu buradaki perspektiflerle dengeliyor hatta. Ruby’nin elem muamelesi gösterdiği kaderiyle olan anlaşmazlığında daha önce hiç vâkıf olmadığımız içeriden bir göz var, şüphesiz. Bu aileye bakıp acımanızı değil, Ruby’i anlamamızı buyuruyor yönetmen/senarist Sian Heder. “Belki bencil biri ama haksız mı?” diye de sorarak kafanızı daha evvel cevabını aramadığınız sorularla meşgul ediyor. Ancak tüm bu yeni toprakların üzerine inşa ettiği hikâye ve bunun sahneye konuş biçimi bir hayli bayağı.
Karikatürize öğretmeninden müzik odaklı bir yapımı kameraya alma konusundaki acemiliğine kadar bütçe kısıtlamalarına da aşan, oturmamış bir ruh var. Samimiyete bir hayli ihtiyaç duyan yapım, inanç temalı Lifetime filmlerini aratmayan bir formülün içerisinde boğuluyor. Son çeyreğinde seyircisinin duygularına oynayarak istediği gözyaşıyı alıyor almasına, yalnız katarsisleri söz konusu olduğunda tezgahı hep yanlış yere kurmaktan ve bunları akla gelen en basit dramatizasyonlarla sahneye koymaktan asla çekinmiyor CODA. Bu rutin tekrarlandıkça da eli giderek daha da zayıflıyor, ister istemez açtığı yepyeni pencere de değerini yitiriyor. Bir keşif olarak başrolünden bahsedebilmeyi çok istesem de az ve öz ekran süresiyle Oscar ödüllü Marlee Matlin’in tüm sahne arkadaşlarından rol çalması haricinde not edilecek bir becerisi yok. Kalbi doğru yerde, sadece uygulamada yeteri kadar geliştirilmemiş bir fikrin kurbanı olmuş diyerek sezondaki yolculuğuna uğurlayalım bakalım.